ไม่มีใครแก่เกินเรียนจริงๆ เฟสบุ๊ค อ.วิสิทธิ์ โพ ได้โพสภาพคุณลุงคนหนึ่งพร้อมข้อความ

…กำลังจะเป็น

นั ก ศึ ก ษ า อ อ ก แ บ บ ก ร า ฟิ ก ฯ

ที่ อ า ยุ ม า ก ที่ สุ ด ใ น ป ร ะ เ ท ศ

วันนี้ (4 July) รอบสุดท้ายของการรับสมัครนักศึกษาเข้าเรียนในหลักสูตร Graphic and Information Design ระดับปริญญาตรี ของมหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ผมขานชื่อเรียกผู้รอสัมภาษณ์เข้าห้องสอบ. ปรากฏว่าชายสูงอายุคนหนึ่งลุกเดินมา และบอกว่า “ผมนายไพบูลย์…ครับ”

ตกใจครับ แรกเห็นนึกว่าเป็นผู้ปกครองพาลูก พาหลานมาสัมภาษณ์เข้าเรียน แต่กลายเป็นว่าคุณลุงมาเป็นผู้รับสัมภาษณ์เสียเอง

ผู้รับการสัมภาษณ์ส่งเอกสารจำพวกบัตรประจำตัวนักบินออกให้โดยขนส่งของ USA หรือ department of transportation federal aviation administration

เรื่องเล่าสั้นๆ เกี่ยวกับตนเองของลุงฟังดูน่าสนใจ — จบมัธยม ม.ศ. 5 (เทียบเท่า ม. 6 ปัจจุบัน)เมื่อ พ.ศ. 2507 ที่โรงเรียนวัดนวลนรดิศ จากนั้นเข้าเรียนที่ธรรมศาสตร์ แล้วลาออก—ทำอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่างก่อนจะไปใช้ชีวิตที่อเมริกา และเข้าโรงเรียนการบิน มีโอกาสเข้าร่วมรบในสงครามอ่าวฯ ในหน้าที่เบาะๆ คือขี่เรือบินขับไล่ ต่อมามาขี่เรือบินพาณิชย์ ลุงบอกว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญการบินในสถานการณ์หรือสภาพอากาศเลวร้าย อย่างสภาพอากาศที่มีพายุ มีหิมะจัดทำนองนั้น—ลุงว่า

เอาเป็นว่า พ.ศ.นี้ ไมล์ชีวิตของลุงไพบูลย์อยู่ที่ 72 แล้ว ถามว่าทำไมลุงถึงต้องการจะกลับเข้ามาเรียนในระบบและเรียนแบบ full time ด้วย — ลุงตอบยาว แต่สรุปใจความว่า สนใจเรื่องศิลปะเรื่องการออกแบบ อยากรู้ว่าเขาทำกันยังไง ส่วนคำถามที่ว่านอกเหนือความอยากรู้แล้วต้องการจะนำไปใช้ประโยชน์อะไรบ้างหรือไม่ ผมไม่ได้ถามว่าจะนำไปประกอบอาชีพหรือเปล่า ลุงบอกว่าเรียนเพื่อจะได้มีความสุขมีกิจกรรมทำ ผมพูดต่อท้ายว่า Graphic therapy? ลุงตอบ "Something like that.” :)

หวังว่าคงเป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายคนบ้างนะ

CR Facebook